«بدا کی سبز ابم »

هوشنگ عباسی

به خون بینیشته خیالم 

                  ـ سرخَ بور

                    دم فاده مرا

نیچیشته ناجه یم

                    سبزَ باغ َ عشق

نخانده مهمانم 

                اَ زندیگانی سفره سر.

تَرَه باهارَ توقایی !

مرا ببر

تو سبزَ حوضَ مئن

                   بوشور

بدا کی سبزَ سبزابوم

مراکی تشنه یه

                ای توکه

                          تی او مستَ غمزه یم

بوسوج بیبیج می شین تی واستی به !؟

شیرینَ وا

تبرکَ خیال

تو می ندانسه وجودَ مئن دری

مرا تی امره تو بو جور بری

وامخته گیجابو!

عزیزَ خون تی رگ دره

نیگار تی شین کویا ایسا

تو بادَ سر سوارابوسته شوندری؟

سیفیدَ وارشَ باهار

                تو زنگَ زنگَ زنگ

                                  فریشته یی،

بوار.

بداکی پاکَ پاکابم

جه هر چه کهنه یه

                     سیاهی یه

بدا ای توکه اُدوشم

تی سبزَ زندیگی نیگاه