خلیلی پور دارستانی شاعر پیشکسوت رودبار را بایستی قافله دار شعر عناصر اربعه دانست ، چرا که ستون اصلی اشعارشان از آب و خاک و باد و آتش شکل گرفته است . محال ممکن است قطعه یی از آن را نخوانی و به این عنصرها ـ و از تصویرهای وسوسه انگیزی که جزءجدانشدنی پرداخت های شعری اش است لذت نبری .او در بکار گیری چنین ادبیاتی مهارت خاصی دارد و در چینش الگوها وسنگ نماهای ساختمان بیان شعری به ساختار شکنی شعر اقوام دست یافته است .مهم نیست که این شکستن ها در چه مراحلی صورت گرفته باشد ، بلکه آنچه نمود عینی پیدا می کند مستند شعری ست که خواننده را به دنبال خود می کشاند و رد این نمادها با گذر از درون مایه گی اصلی که ریشه درطبیعت شعرش دارد ، اصولن مقیاس ديد ایشان را نشان می دهد . شاعری که شاخص شعری اش نشأت گرفته از همان طبیعت است و با بسامد واژه هایی چون ترکه و ماه و مه و آتش و... در این روال مسیر خود را انتخاب می نماید .
هفته نامه هاتف به تازه گی (آذرماه 1391) ویژه ی ادبیات آفریقا را «من به آغاز زمین نزدیکم ...!» به چینوآ آچه به» رُمان نویس آفریقایی اختصاص داده است. و این ویژه ی شکیل را تقدیم اهل ادب معاصر نموده و در آن گذشته از معرفی «آچه به » مصاحبه یی نیز سرکار خانم پورهمرنگ سر دبیر هاتف با ایشان داشته که جالب توجه است . خصوصن آن بخش از سؤالی را که به اقوام اختصاص داشته و اگر بازدید کنندگان آنرا در گوگل با این مضمون ( همزیستی مسالمت آمیز بین همه ی گروه های قومی و مذهبی آرزوی قلبی من برای بشریت است ) را سرچ نمایند احتمالن این مصاحبه را دریافت خواهند نمود و شاید ما نیز در آینده ی نه چندان دور آن را به نمایش گذاشتیم و در در این بخش تنها به یاد داشت سر دبیر این ویژه ی هاتف بسنده می کنیم :
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
<-PollName->
دریافت کدهای جاوا برای وبلاگ
شما
عضویت سریع
